SUPERNOVA
iwaoi. hq!! doctor au. pg-13. romance, angst.
part of ‘an adventure in everyday life of goshiki tsutomu’ the series
.
.
.
ถ้าหากว่า…
สามารถปัดเป่าหมอกควันรายล้อมออกไปได้
.
จะพบกับสิ่งใดหลงเหลืออยู่
ณ ใจกลางเศษเสี้ยวความรู้สึกที่เคยแตกสลายไปกันนะ
.
.
.
.
.
.
“ฉันกำลังจะแต่งงาน”
โออิคาวะ โทรุนิ่งค้าง เบิกตาโต อ้าปากกว้าง และเกือบปล่อยช้อนตกลงกระทบจานข้าวเบื้องหน้า
เขาค่อยๆ วางช้อนส้อมลง รวบเก็บให้เป็นระเบียบเรียบร้อยราวกับทานอาหารเสร็จสิ้นแล้ว ทั้งที่ในความเป็นจริงเพิ่งกินไปได้ไม่ถึงสามคำ ต่อด้วยกะพริบตาปริบสามที จ้องหน้าคนฝั่งตรงข้ามราวกับอีกฝ่ายไม่ใช่มนุษย์ แต่เป็นภูติผีปีศาจตามหลอกหลอน
ทั้งที่ในความเป็นจริง… คู่สนทนาของเขาก็คืออิวะอิสึมิ ฮาจิเมะ หมอศัลยกรรมหนุ่มคนสนิทที่รู้จักกันมาหลายปี ไม่ใช่คนแปลกหน้าที่ไหน
แต่ประโยคที่อีกฝ่ายเพิ่งบอกเล่าแก่โออิคาวะ ทำให้เขานึกอยากให้คนตรงหน้าเป็นคนอื่น… เป็นใครก็ได้ที่ไม่ใช่อิวะอิสึมิ
เป็นผีร้ายยังดีเสียกว่า
หูฝาดไปเองใช่ไหม
ขอให้เขาฟังผิดไปเองได้หรือเปล่า
“อิวะจังว่าอะไรนะ” โออิคาวะถามกลับเพื่อความมั่นใจ
อิวะอิสึมิยิ้ม ยิ้มทั้งตาและปาก เป็นรอยยิ้มจากใจจริงที่คนมองเห็นแล้วรู้สึกเจ็บแปลกในทรวงอก “ฉันกำลังจะแต่งงาน โออิคาวะ”
ไม่ได้หูฝาด
จู่ๆ ก็รู้สึกละม้ายคล้ายจะเป็นลม
โออิคาวะกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงลำคอ มองอาหารกลางวันร้อนๆ ควันหอมฉุยตรงหน้า ดันรู้สึกไม่อยากกินขึ้นมาฉับพลัน เบนสายตากลับมามองหน้าคนพูด พยายามสอดส่องหาแววหยอกล้อ
…แต่ไม่พบ
บนใบหน้าของอิวะอิสึมิมีเพียงความจริงจังและร่องรอยความสุขที่ฉายชัดผ่านแววตา
…ความสุขจากคนอื่นที่ไม่ใช่เขา
เจ็บปวดเหลือเกิน
แต่ทำได้เพียงฝืนตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่พยายามปรับให้เป็นปกติที่สุดเพื่อไม่ให้คู่สนทนาจับผิดได้เท่านั้น
“…อย่างนั้นเหรอ”
ดูเหมือนจะได้ผล เพราะอิวะอิสึมิพยักหน้ารับ ไม่มีการเอ่ยปากทักท้วงใดๆ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโออิคาวะเก็บอาการได้แนบเนียน หรือเป็นเพราะหนุ่มศัลยกรรมกำลังมีความสุขกับข่าวที่แจ้งจนไม่ทันสังเกตเห็นปฏิกิริยาของเพื่อนกันแน่
อาจจะเป็นอย่างหลัง
อย่างว่า เขาก็เป็นแค่เพื่อนคนหนึ่ง
ไม่จำเป็นต้องสนใจใส่ใจ… หรือรับรู้ความในใจของเขาก็ได้
คนใจดำ
“เธอชื่อฮารุมิ”
อิวะอิสึมิเริ่มต้นเล่าเรื่องของเธอคนนั้นผู้มีนามว่ามินามิ ฮารุมิ
หล่อนเป็นหญิงสาวผู้มากับฤดูใบไม้ผลิ พบกันผ่านการนัดหมายดูตัวของผู้ปกครองจากทั้งสองฝ่าย ภายหลังแรกพบ ความรักก็เริ่มผลิบานเคียงคู่กับหมู่มวลบุผกา แตกช่อออกดอกสวยงามจนนำมาสู่การตัดสินใจลั่นระฆังวิวาห์
งดงามสมดังชื่อฝ่ายหญิง
แต่สร้างความสะอิดสะเอียนแก่โออิคาวะเหลือเกิน
“ดีจังเลยนะ อิวะจัง” ถึงแม้ในใจจะปวดร้าว แต่นายหมอศัลยกรรมกระดูกกลับทำได้เพียงตอบรับด้วยรอยยิ้มฝืดฝืน แสดงความยินดีทั้งที่ไม่ได้รู้สึกเช่นนั้นแม้แต่นิด
ทำได้แค่เล่นละครกลบเกลื่อน
“ขอบใจ” อิวะอิสึมิยิ้มตอบ “เออ… โออิคาวะ”
“หืม”
คนฝั่งตรงข้ามเอื้อมมือมาแตะต้นแขนของเขา แล้วออกแรงบีบเบาๆ “ฉันอยากให้นายเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวของฉัน”
เจ็บ
ยิ่งฟังยิ่งเจ็บแปลบในช่องอก
คล้ายถูกควักหัวใจออกมาทั้งดวง
โออิคาวะเผลอตัวกำมือแน่น ดีที่ซุกซ่อนอยู่ใต้โต๊ะ คู่สนทนาจึงไม่สามารถสังเกตเห็นได้ ไม่เช่นนั้นคงความแตก… ว่าแท้จริงแล้วเขารู้สึกเช่นไร
ความรักของเขาสลายกลายเป็นเถ้าธุลี
ไม่มีค่าในสายตาผู้รับ
…ไม่เคยมี
“อืม…”
“ได้ไหม”
เขาฝืนยิ้ม พยายามยิ้มจนตาปิด หวังซุกซ่อนความหวั่นไหวที่ฉายผ่านแววตา ทั้งที่เพียงแค่ขยับ ยังรู้สึกปวดกล้ามเนื้อไปทั้งใบหน้า ร้าวระบมไปจนถึงดวงใจ
เพิ่งรู้ว่ารอยยิ้มที่ไม่ได้มาจากใจ มันกลั่นออกมายากเย็นถึงเพียงนี้
ทั้งที่คนอย่างโออิคาวะก็เคยทำจนเป็นเรื่องปกติ
แต่วันนี้กลับยิ่งส่งออกมายากกว่าที่เคย
“ได้สิ”
เพื่อนเจ้าบ่าว
ไม่ว่าจะรู้จักกันมานานแค่ไหน เคยสานความสัมพันธ์จนล้ำเส้นไปไกลเช่นไร… ก็ยังเป็นได้แค่เพื่อนเสมอมา
“ได้อยู่แล้ว อิวะจัง”
และคงเป็นได้แค่นั้น… ตลอดไป
“ไม่!!!”
โออิคาวะแผดเสียงลั่น ลุกพรวดขึ้นมาจากเตียง เหงื่อพรายผุดซึมทั่วใบหน้า ประหนึ่งว่าเขาเพิ่งออกไปวิ่งระยะไกลหลายกิโลเมตร ทั้งที่ในความเป็นจริง เขากำลังนอนอยู่ในห้องแอร์เย็นฉ่ำ ไร้ซึ่งความร้อนใดๆ
หมอหนุ่มหันมองรอบกาย ดูจนแน่ใจแล้วว่าอยู่ในห้องของตนเอง ไม่ใช่ห้องทานข้าวของบุคลากรโรงพยาบาลอย่างที่เห็นภาพเมื่อครู่ จึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก ยกมือขวาอันสั่นระริกขึ้นปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก ตามด้วยขยี้ตาตัวเองแรงๆ
ฝัน
ฝันร้าย
แต่ก็เป็นแค่ฝัน
เขาเลื่อนมือไปนวดขมับ ปวดตุบๆ ไปหมดด้วยความเครียดขมึง ทั้งที่เป็นเพียงความฝัน แต่กลับแจ่มชัดราวกับเป็นเรื่องจริง เล่นเอาตึงเครียดจนปวดหัว
แต่ก็ไม่แปลกที่จะรู้สึกสมจริง
เพราะแม้แต่ชื่อของหญิงสาวที่อิวะอิสึมิบอกเล่าว่าจะแต่งงานด้วย… ก็ยังเป็นชื่ออดีตว่าที่คู่หมั้นหมายตัวจริงที่เคยสร้างความบาดหมางใหญ่โตระหว่างพวกเขา
แต่เหตุการณ์นั้นก็ผ่านไปนานหลายปีแล้ว พวกเขาปรับความเข้าใจกันเสร็จสิ้น เริ่มต้นประคับประคองความสัมพันธ์ครั้งใหม่อย่างเชื่องช้าแต่มั่นคง ต่างฝ่ายต่างก็เติบโตขึ้น พูดคุยกันด้วยเหตุผลมากขึ้น
…แล้วเขาจะฝันถึงหล่อนอีกทำไมนะ
โออิคาวะไม่เข้าใจตัวเองนัก ด้วยความง่วงผนวกกับสมองที่ยังมึนเบลอ เขาจึงลุกขึ้นไปรินน้ำเย็นใส่แก้วดื่ม ความสดชื่นทำให้เริ่มตื่นเต็มตา วางแก้วลงโต๊ะแล้วกำมือตัวเองซ้ำไปซ้ำมา
มือของเขาหายสั่นแล้ว
เหลือแต่หัวใจที่ยังเต้นรัวไม่หยุด
รู้ว่าเป็นแค่ความฝัน รู้ว่าไม่ใช่เรื่องจริง แต่ความหวาดหวั่นนั้นกลับแจ่มชัดราวกับสัมผัสด้วยตนเอง
เหมือนย้อนกลับไปเผชิญกับเหตุการณ์ตอนนั้นอีกครั้ง
โออิคาวะส่ายหัว
เขาชักจะฟุ้งซ่านมากไปแล้ว
คิดดังนั้นจึงเดินไปล้างหน้าล้างตาต่อ หวังว่าน้ำเย็นๆ จะช่วยให้สมองปลอดโปร่งและแจ่มใส ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเป็นเวลาตีสาม และสิ่งที่เขาควรทำคือการเอนตัวลงนอน ไม่ใช่ล้างหน้าปลุกตัวเองก็ตาม
แต่ยังไงก็นอนไม่หลับอยู่ดี
กลับไปที่เตียง หยิบมือถือขึ้นมาดู เลื่อนเปิดหน้าจอเพื่อท่องตระเวนไปตามเว็บต่างๆ ก่อนจะเปิดโปรแกรมสนทนาอนไลน์ขึ้น ไล่ไปจนหยุดที่ชื่อของคนในฝันเมื่อครู่
อิวะอิสึมิ ฮาจิเมะ
ข้อความสุดท้ายที่ส่งหากันคือตอนห้าทุ่ม เป็นการบอกราตรีสวัสดิ์อย่างเรียบง่ายตามประสาพวกเขา ไม่มีคำหวาน ไม่มีความอ่อนโยน ถึงจะรู้กันอยู่แก่ใจว่าต่างฝ่ายต่างไม่ใช่แค่เพื่อนธรรมดา แต่ก็ไม่ได้แปรเปลี่ยนการกระทำที่มีให้แก่กันมากนัก
เคยเป็นเพื่อนสนิทที่ชอบถกเถียงกัน ก็ยังทะเลาะกันเป็นครั้งคราวเหมือนเดิม
เคยเล่นแรงถึงขั้นลงไม้ลงมือ ก็ยังปากว่ามือถึงจนได้แผลกันอยู่
และเคยดูแลกันเช่นไร ก็ยังดูแลกันเหมือนเดิมอยู่เช่นนั้น
ถึงจะไม่มีสถานะชัดเจน แต่แค่อยู่ข้างกันแบบนี้ก็น่าจะเพียงพอแล้ว
…ใช่หรือเปล่า
ถ้าสิ่งที่เป็นอยู่ทุกวันนี้มั่นคงและดีเพียงพอ เขาจะฝันถึงมินามิอีกทำไม
หรือเป็นเพราะใจส่วนลึกของโออิคาวะยังไม่พอ ยังต้องการความชัดเจน… ต้องการเป็นเจ้าข้าวเจ้าของอิวะอิสึมิมากกว่านี้กัน
โลภมากเหลือเกิน
หมอศัลยกรรมกระดูกชั่งใจ กดเข้าออกจากแชทของอิวะอิสึมิอยู่หลายครั้ง เขาอยากส่งข้อความก่อกวนเพื่อลดความกังวลใจ แต่ก็รู้สึกสมเพชตัวเองที่จะเรียกร้องความสนใจแบบนั้น
ไม่สมควร
สุดท้ายจึงปิดหน้าจอมือถือไปโดยไม่ได้ส่งข้อความหาใครสักคน
เขาทิ้งตัวลงนอน ซุกหน้าลงกับหมอน พึมพำเป็นคำที่ฟังไม่ได้ศัพท์อยู่กับตัวเอง “นอนสิ นอนสิ คิดบ้าอะไรนักเล่า โออิคาวะ โทรุ”
สุดท้ายก็ผล็อยหลับไปในหนึ่งชั่วโมงให้หลัง
ความคิดทุกอย่างดับลงเมื่อเข้าสู่นิทรา
แต่ความกังวลยังคงซุกซ่อนฝังรากลงในจิตใจอยู่เช่นนั้นเอง
“โออิคาวะ ไปกินข้าว”
เสียงเรียกของอิวะอิสึมิฉุดให้เจ้าของชื่อหลุดออกจากภวังค์
วันนี้เป็นวันที่พวกเขาต่างฝ่ายต่างมีเคสต้องเข้าห้องผ่าตัดตั้งแต่เช้าจรดเย็น จึงนัดหมายไว้ว่า พอเสร็จสิ้นจากการงานช่วงเช้าแล้ว จะพักกินข้าวเที่ยงพร้อมกัน แม้จะมีเวลาว่างเพียงแค่สิบห้าถึงยี่สิบนาทีก็ตาม
อาหารคือข้าวกล่องที่ซื้อเก็บไว้แต่เช้า โดยโออิคาวะเป็นคนซื้อมา ตอนแรกอิวะอิสึมิอาสาจะซื้อให้ แต่เขาชิงเอาหน้าที่มาเป็นของตนก่อน ข้าวเช้าวันนี้จึงเป็นข้าวกล่องจากร้านสะดวกซื้อที่เดินผ่านก่อนเข้าโรงพยาบาล หน้าตาบ้านๆ ไม่เด่นสะดุดตา แต่รับรองว่ารสชาติถูกปากแน่นอน
จะไม่ถูกปากได้อย่างไร ก็ซื้อมากินด้วยกันตั้งหลายครั้งหลายคราวแล้ว โออิคาวะย่อมรู้ว่าอาหารประเภทไหนจะถูกปากอิวะอิสึมิ
เหมือนอย่างที่อีกฝ่ายเองก็รู้ว่าเขาชอบกินอะไร
เพราะดูแลกันมาเช่นนี้ตลอดหลายปีที่ได้รู้จัก ถึงได้รู้ดีในสิ่งที่อีกคนชอบและไม่ชอบ
โออิคาวะจรดปลายปากกาลงบนกระดาษ จบคำสั่งการรักษาแล้วลุกยืน หันไปยังต้นเสียง พอเห็นหน้าอิวะอิสึมิก็ยิ้มกว้างออกมา
ชะงักไปชั่วขณะหนึ่งเมื่อภาพฝันเมื่อคืนแล่นวาบเข้ามาในสมอง เห็นภาพหลอนเป็นหญิงสาวคนนั้นยืนอยู่เคียงข้างกันกับอิวะอิสึมิ
เมื่อกะพริบตาอีกที ก็ไม่พบใครนอกเหนือไปจากหมอศัลยกรรมหน้าดุยืนอยู่เพียงลำพัง
คิดไปเอง
เขารีบขับไล่ความฟุ้งซ่านออกไป ย่างเท้าตรงไปหาอิวะอิสึมิ “หิวแล้วเหรอ อิวะจัง”
“ก็หิวสิวะ นี่มันจะบ่ายโมงแล้ว” หมอศัลยกรรมตอบกลับเสียงดุ ยืนรอตรงหน้าประตูเพื่อให้เพื่อนเดินมาหา
“โหย ไม่อดทนเลย ปกติก็กินเวลานี้นี่”
“ไม่อดทนตรงไหน ก็แค่บอกว่าหิว”
“ก็นั่นแหละ” โออิคาวะก้าวถึงตัวเพื่อนในที่สุด เขายังคงฉีกยิ้มยียวน
“ตั้งใจจะกวนประสาทกันเรอะไง”
“เปล๊า ก็แค่ออกความเห็น”
“ให้อดก็อดได้ แต่ถึงเวลากินก็ต้องกิน… ไปได้แล้ว เดี๋ยวมีเคสต่อ” หนุ่มผมดำตัดบท ออกเดินนำหน้าไป
โออิคาวะก้าวตามหลัง เขาไม่ถกเถียงใดๆ อีก เอาแต่เฝ้ามองแผ่นหลังของเพื่อนสนิทต่างแผนก ปล่อยตัวเองให้จมอยู่ในม่านหมอกของความคิด
อิวะอิสึมิ ฮาจิเมะ
…เพื่อนที่เป็นมากกว่าเพื่อน แต่ไม่เคยก้าวผ่านเกินไปไกลถึงขั้นพูดได้เต็มปากว่าเป็นคนรัก
เพราะข้อผิดพลาดในอดีต ถึงได้ทำให้ติดอยู่ตรงระหว่างกลางลำดับขั้นของความสัมพันธ์
…กี่ปีแล้วนะ
โออิคาวะเลิกนับเวลาไปแล้ว
เขาเคยคิดว่า ในเมื่อสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้เสถียรคงที่ ก็พอใจจะอยู่แบบนี้ต่อไป ขอแค่รู้แก่ใจว่ามีความรู้สึกดีๆ ต่อกัน ดูแลเคียงข้างกันเรื่อยไปเช่นนี้ ไม่ต้องมีอะไรหวือหวา ไม่ต้องหวานจนฝืนเกินตัว …เท่านี้ก็พอแล้ว
แต่ความฝันเมื่อคืนทำให้เขาเริ่มเปลี่ยนความคิด
บางทีสิ่งที่เป็นอยู่อาจไม่เพียงพอ
บางทีเขาอาจต้องการความมั่นใจมากกว่านี้
แต่จะโลภมากไปกว่านี้ทำไมเล่า
…ขืนเดินหน้าแล้วผิดพลาดขึ้นมา คงไม่มีโอกาสให้เริ่มใหม่จากศูนย์อีกครั้ง
สู้อยู่กับสถานะความสัมพันธ์คลุมเครือแต่มั่นคงแบบนี้ต่อไปจะไม่ดีกว่าหรือ
สองเท้าหยุดนิ่งโดยไม่ได้ตั้งใจ เขายืนอยู่กับที่ จมอยู่กับห้วงคิดสับสนวุ่นวาย จนกระทั่งเสียงอิวะอิสึมิเอ่ยเรียกเขาอีกครั้ง
“เฮ้ย โออิคาวะ”
“หา” เจ้าของชื่อสะดุ้งเฮือก กะพริบตาสองทีก่อนจับภาพอิวะอิสึมิที่ยืนขมวดคิ้วอยู่
“เป็นอะไรรึเปล่า”
“เปล่านี่ คุณโออิคาวะก็สบายดีเหมือนทุกวันนั่นแหละ” เขารีบตอบ ส่งรอยยิ้มกว้างอันเป็นเอกลักษณ์แถมไปเพื่อไม่ให้ผิดสังเกต
อิวะอิสึมิหรี่ตาลง ท่าทางไม่เชื่อในคำตอบ แต่คงไม่อยากเสียเวลาถามซ้ำเพราะรู้แก่ใจว่าโออิคาวะคงตอบเหมือนเดิม จึงพยักหน้าหนึ่งทีเป็นเชิงรับรู้ “รีบไปได้แล้ว”
“โอเคๆ” เขารีบก้าวตาม เมื่อเดินไปจนอยู่ข้างๆ ก็ชวนกันคุยเรื่องสัพเพเหระประจำวัน ผลัดกันเล่าเรื่องเคสที่พบ นักเรียนที่สอน และแพทย์รุ่นน้องที่มีเรื่องป่วนชวนปวดหัวได้ทุกวัน
ทุกอย่างดำเนินไปอย่างไหลลื่นไม่แตกต่างจากวันอื่นๆ สักนิด
ถึงจะเป็นความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียก แต่แค่รู้ว่าพื้นที่ข้างๆ ของอีกฝ่ายเป็นของกันและกัน เท่านี้ก็น่าจะเพียงพอแล้ว
โออิคาวะพยายามบอกตนเองเช่นนั้น
แค่นี้ก็เพียงพอ…
…ใช่ไหมนะ
.
.
.
(2)
A/N:
สวัสดีค่ะ หายไปนานเลย วันนี้กลับมาพร้อมกับเอยูหมอเนื่องในวันเกิดอิวะจังไปจนถึงวันเกิดโออิค่ะ สุขสันต์วันเกิดนะคะอิวะจัง เยิฟ u u),,
เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นหลังสุดในเอยูหมอค่ะ หลังจากโออิไปเรียนต่อ และหลังจากอิวะจังไปเรียนต่อ จนกระทั่งกลับมาเป็นอาจารย์ และโกชิกิผู้ไม่เคยได้มีบทเสียทีก็เรียนจบไปแล้วด้วยค่ะ
และ… ปุบปับสักหน่อย แต่นี่คือตอนจบของเอยูหมอพาร์ทอะอุนด้วยค่ะ
ความยาวห้าตอนเหมือนเนบิวลา คาดว่าจะลงทุกสิบวัน ไปจนกระทั่งถึงวันเกิดโออิในเดือนหน้านะคะ
แล้วพบกันตอนหน้าค่ะ แหะ
Chocolate Collaboration 