Slip
bokuaka. hq!! g. fluff.
prompts: patching up a wound.
written for @ahiirune. hope you like this, sis.
.
.
.
“คุณโบคุโตะ ผมบอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร…”
“จะไม่เป็นอะไรได้ยังไงล่ะ อาคาอาชิ!”
อาคาอาชิ เคย์จิพยายามชี้แจงกึ่งปลอบประโลมกัปตันทีมด้วยท่าทีใจเย็นที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่กลับได้เสียงท้วงดังลั่นตอบกลับมาแสดงถึงความล้มเหลว
เขาหลับตา กำหนดลมหายใจเข้าออก อยากจะยกมือขึ้นนวดหว่างคิ้ว แต่เกรงว่าจะทำให้สถานการณ์แย่ลงกว่าเก่า
ซึ่งแค่นี้ก็รับมือยากพอแล้ว
อย่าเพิ่มเรื่องให้เหนือการควบคุมมากไปกว่านี้จะดีกว่า
“แผลเท่านี้ไม่ทำให้ซ้อมไม่ได้หรอกนะครับ…”
และก็ไม่ทำให้ถึงตายด้วย
แถมพรุ่งนี้ยังเป็นวันหยุดอีกต่างหาก
แล้วทำไมพ่อกัปตันทีมวอลเล่ย์บอลชายฟุคุโรดานินาม โบคุโตะ โคทาโร่ถึงจะต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่โตนัก
“แต่มันอาจจะติดเชื้อได้นะ!”
รองกัปตันฟังแล้วถึงกับต้องก้มลงมองแผลต้นปัญหา คิดทบทวนไปมาว่าจะเป็นไปได้อย่างไร
แผลถลอกขนาดสามเซนติเมตรที่เข่าซ้ายจะทำให้คนเราติดเชื้อลุกลามในกระแสเลือดได้เลยหรือ
อาคาอาชิไม่ใช่คนประมาท ซ้ำยังเป็นคนฉลาดรอบคอบ และเขาเชื่อว่าแผลขนาดเท่านี้ เพียงแค่นำล้างน้ำเช็ดสะอาดอย่างถูกวิธี ไม่กี่วันก็หายสนิท
แต่ดูเหมือนโบคุโตะจะไม่คิดเช่นนั้น
ซึ่งเป็นเหตุให้พวกเขาถกเถียงกันยาวยืดตั้งแต่ก้าวออกจากโรงยิม พ้นประตูโรงเรียน กระทั่งเลยจุดเกิดเหตุมาได้ห้าร้อยเมตรก็ยังไม่จบไม่สิ้น
เขาพยายามใจเย็น ค่อยๆ อธิบาย “คุณโบคุโตะ ผมทำความสะอาดแล้ว ไม่เป็นไรหรอกนะครั…”
“แต่อาคาอาชิไม่ได้ปิดแผล!” โบคุโตะว่า ชี้ไปยังจุดบาดเจ็บที่ตอนนี้โดนขากางเกงบดบัง “แถมยังปล่อยเสียดสีกับกางเกงอีกต่างหาก มันจะติดเชื้อนะ”
ที่ว่ามาก็นับว่ามีเหตุผล
เด็กหนุ่มผมดำยอมจำนนต่อข้อความนั้น “เดี๋ยวกลับถึงบ้านผมจะปิดแผล…”
“ไม่ได้! ต้องปิดตอนนี้เลย”
ว่าแล้วเจ้าตัวก็หักมุมเลี้ยวเข้าร้านสะดวกซื้อทางขวามือ เล่นเอาเขากลับลำเดินตามแทบไม่ทัน ในใจบ่นขรมว่าอยากกลับบ้าน แต่ไม่สามารถพูดสิ่งใดออกไปได้
อีกอย่าง เดินนานๆ ก็ชักจะปวดเข่าขึ้นมานิดหนึ่งเสียแล้วสิ
ถ้าไม่พลาดโดนเพื่อนร่วมทีมที่กำลังหยอกล้อกันชนจนล้มเข่ากระแทกตอนใกล้เลิกซ้อม ก็คงไม่ต้องเสียเวลาไปกับเรื่องอะไรแบบนี้แท้ๆ
อาคาอาชิไม่เชื่อดวงชะตา แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าบางทีวันนี้สวรรค์คงไม่เข้าข้างเขาเป็นแน่
โบคุโตะพุ่งตรงไปถามหาชุดอุปกรณ์ทำความสะอาดแผลจากพนักงาน เดินตามต้อยๆ ไปหยิบของที่ต้องการแล้วก็เดินกลับมาจ่ายเงิน หน้าตามุ่งมั่นแน่วแน่ราวกับกำลังทำภารกิจระดับชาติจนน่าขัน
เสียก็แต่ขำไม่ออกเพราะตัวเขาเองดันเป็นเจ้าภารกิจที่ว่านั่นเสียได้
“ได้แล้ว!”
อาคาอาชิกะพริบตาสองที “แล้ว… จะทำแผลตรงไหนล่ะครับ”
“หน้าร้านมันนี่แหละ!”
“…เอ๋?”
ยังไม่ทันได้ประมวลผลความคิดสำเร็จเสร็จสิ้นดี รุ่นพี่ปีสามก็คว้าข้อมือเขาลากออกนอกร้านสะดวกซื้อ แว่วเสียงประตูอัตโนมัติเลื่อนปิดตามหลัง ขณะที่เขาโดนพามานั่งจุ้มปุ้กแถวเก้าอี้ว่างเยื้องหน้าร้านพอดิบพอดี
โบคุโตะทรุดลงนั่งตรงหน้าเขา ถือวิสาสะพับขากางเขาขึ้นจนพ้นเข่า “เอาล่ะ!”
แต่ประเดี๋ยวก่อน นี่มันที่สาธารณะนะ!
“คุณโบคุโตะ ผมว่าผมกลับไปทำที่บ้านดีกว่า อีกไม่นานก็ถึ…”
“รอไม่ได้หรอก!” คนอายุมากกว่าว่าแล้วฉีกอุปกรณ์เสร็จสรรพ เริ่มต้นปฏิบัติการณ์ล้างแผลฉุกเฉินข้างถนน
…แล้วมันจะสะอาดไหมล่ะนั่น
เขาลอบถอนหายใจเบาไม่ให้อีกฝ่ายรับรู้ “คุณโบคุโตะ…”
“เป็นแผลก็ต้องทำแผลสิถึงจะถูก” โบคุโตะว่า ก้มหน้าก้มตาเช็ดแผลอย่างตั้งใจ “อย่าปล่อยไว้ ฉันเป็นห่วงนะ เพราะอาคาอาชิน่ะสำคัญ…”
หัวคิ้วสองข้างที่ขมวดเข้าหากันอยู่คลายออกโดยอัตโนมัติ เขาจับจ้องหลังศีรษะของคนที่สาละวนอยู่กับการจัดการแผลถลอก
…รู้ตัวไหมน่ะว่าพูดอะไรออกมา
“…คุณโบคุโตะ”
“อ๊ะ! ม… หมายความว่า อาคาอาชิน่ะเป็นรุ่นน้องคนสำคัญ แล้วก็รองกัปตันที่สำคัญสุดๆ ไปเลยของทีมไงล่ะ!” แก้ตัวเสร็จก็หัวเราะฮ่าๆ เสียงดังลั่น สะเทือนไปถึงมือที่ทำแผลให้เขาอยู่
ถึงกระนั้นสัมผัสที่ส่งมาถึงเขาก็ยังคงอ่อนโยนและละเมียดละไมอย่างที่ไม่น่าเชื่อว่าจะมาจากโบคุโตะ โคทาโร่ได้
ทั้งยังใบหูแดงๆ นั่นอีก
ถ้าเขาเชื่อว่าอีกฝ่ายเป็นห่วงแค่เพราะเขาเป็นรุ่นน้องก็คงตาบอดเต็มทน
“…อย่างนั้นเองสินะครับ”
แต่ในเมื่อไม่อยากให้รู้ จะไม่รู้ต่อไปอีกสักหน่อยก็ได้
.
.
.
A/N:
ดองไว้นานมากกกกกกกกค่ะ วันนี้เกิดมีไฟ เลยจิ้มจบขึ้นมา
เป็นโปรที่เคยเปิดรีเควสท์ไว้เดือนที่แล้ว ซึ่งก็… นั่นล่ะค่ะ เพิ่งเขียนจบ
มีความตั้งใจว่าแต่ละตอนจะเขียนสั้นๆ 2-3 หน้า ตอนต่อๆ ไปก็คงเช่นกันค่ะ
เราเคยอยากจะเขียนเรื่องสองคนนี้หลายครั้งอยู่ แต่ก็รู้สึกว่าจับคาร์ไม่ได้สักเท่าไร
เลยได้ลองมาเขียนเป็นเรื่องเป็นราวสั้นๆ ครั้งนี้ดูครั้งแรก ก็ยังรู้สึกว่าไปไม่เป็นอยู่เหมือนเดิม ๕๕๕
แต่ถ้ามีโอกาสก็อยากจะเขียนคู่นี้อีกนะคะ <3
Chocolate Collaboration 
ใส่ใจจริงๆ เลยนะคะคุณกัปตันเนี่ย ฮือ รุ่นน้องคนสำคัญทั้งทีนี่เนอะๆๆๆ ใช่แหละๆๆๆๆ รุ่นน้องๆๆๆๆ