[HQ!!] Photograph

Photograph
iwaoi(iwa). hq!! aged-up au. g. romance.
written for weekly hq special #1: เพลง
track: Ed Sheeran – Photograph (♪)
*all photos in this entry © bvxvinn

.

.

1
loving can hurt
you know it can get hard sometimes

.

.

.

.

ทิวทัศน์เบื้องหน้าคือความมืดมิด มีเพียงแสงสีเหลืองแดงจุดน้อยแต่งแต้มแทรกแซงรัตติกาล

เมื่อมองจากความสูงหกร้อยสามสิบสี่เมตร ทุกสิ่งช่างดูเล็กกะจ้อยร้อยเสียเหลือเกิน

.

เขายืนบนนี้ รู้สึกตนเองยิ่งใหญ่เสียเต็มประดา

รู้แก่ใจว่าเมื่อตนหวนลงสู่ผืนดิน ก็ไม่ต่างอะไรจากปลายเข็มในมหาสมุทรเช่นเดียวกับฝูงชนนับล้านเบื้องล่างนั่น

.

กระนั้น ความรู้สึกยามได้อยู่เหนือทุกสิ่งกลับช่างหอมหวานจนเกือบลืมเลือนตัวตนไป

.

ช่างเป็นทางหนีที่ดีเหลือเกิน

หนีจากความจริง… ที่เขาไม่พร้อมเผชิญ

.

ผ่านไปราวครึ่งชั่วโมงจึงรู้สึก… ความรู้สึกยามอยู่เหนือทุกคนนั้นช่างยิ่งใหญ่ชวนฝันก็จริงอยู่ ขณะเดียวกัน กลับฝากความว่างโหวงจนหนาวสะท้านข้างใน

.

…เมื่อคนเดียวที่อยากให้อยู่ข้างกันไม่อยู่ตรงนี้

.

เขาถอนหายใจ

รู้ว่าตนต้องการอะไร แต่ทิฐิโง่ๆ ยึดเขาไว้ที่เดิม

.

“อิวะจัง”

.

เสียงผะแผ่วกระซิบเรียกเขาเบาหวิว พร้อมสัมผัสอ่อนนุ่มของกลุ่มผมแตะลงข้างแก้ม

.

เขาไม่หัน รับรู้ได้ถึงศีรษะที่ซุกซบลงบนไหล่ซ้าย

.

“ขอโทษ สำนึกผิดแล้ว…”

.

ไร้คำตอบ แต่เขายังคงตั้งใจฟัง

.

“…กลับบ้านกันนะ”

.

ริมฝีปากอุ่นทิ้งจุมพิศเบาลงบนผิวเนื้อ เท่านั้น ทิฐิทั้งหมดทั้งปวงพลันมลายหายไป

.

มือสากขยี้ผมคนข้างตัว เรียกเสียงครวญเบาหวิว แต่กระจกสะท้อนภาพรอยยิ้มบนใบหน้าแจ่มชัด

.

“คนใจร้าย”

“ใครกันแน่ที่ใจร้าย”

“คนที่ทิ้งฉันไว้ที่บ้านคนเดียวอีกแล้วไง”

.

เขาส่ายหัว

.

“กลับบ้านกัน”

.

.

.

2
loving can heal
I swear it will get easier

 .

 .

.

.

รอบข้างเงียบสงบ รมรื่น เขียวชะอุ่ม …สงบราวกับไม่ใช่เมืองหลวง

.

ใจกลางสวนสาธารณะคือที่ตั้งของสระน้ำ

.

มีเป็ดตัวน้อยสองสามตัวว่ายผ่านหน้าไป สวนกับเป็ดเทียมสีขาวตัวยักษ์ใหญ่ พวกมันส่งเสียงร้องระงมขณะตีเท้าใส่น้ำ ก่อนจะจากไป ทิ้งความเงียบไว้เบื้องหลัง

.

ชายหนุ่มสองคนมองตามเป็ดฝูงนั้น

.

คนหนึ่งหันกลับมองเบื้องหน้าในเวลาไม่นาน ขณะที่อีกคนยังเหลียวมองไม่ละสายตา

.

“อิวะจังว่าพวกมันคุยอะไรกัน”

“จะไปรู้เรอะ”

.

เขาตอบโดยไม่หันไปมอง

.

“ถามความคิดเห็นไง คิดสิคิด”

“พูดว่ามนุษย์บนนั้นหน้าตาโง่สิ้นดีล่ะมั้ง”

“อิวะจังว่าตัวเองทำไมอะ”

“หมายถึงนายต่างหาก”

“ใจร้าย!”

.

คนโดนว่าบ่นหงุงหงิง หยุดถีบเรือเอาเสียดื้อๆ

เขาเลยโวยเข้าให้ นานพอดูกว่าจะยอมกลับมาเริ่มช่วยถีบอีกครั้ง

.

นี่เรียกว่ามือไม่พาย เอาเท้าราน้ำของจริง!

.

“จะไปอยู่แล้ว ยังใจร้ายอีก”

.

เขาชะงัก หยุดปั่นชั่วขณะหนึ่งเสียเอง

ชั่วขณะเดียวเท่านั้น

.

“เดี๋ยวก็กลับมาแล้วน่า”

“ไปก็คือไป”

“…เฮ้”

.

คนข้างตัวหันมายิ้มให้

.

“ฉันรู้น่า อิวะจังต้องทำงาน”

.

รอยยิ้มฝืดฝืนแบบที่ใช้ส่งให้คนอื่นคนไกล

.

รอยยิ้มที่เขาไม่ชอบแม้แต่น้อย

.

“…อีกหน่อยมันจะดีขึ้น โทรุ”

.

เขาพึมพำ บอกคู่สนทนา บอกตนเอง

.

“แล้วทุกอย่างจะดีขึ้น”

.

.

.

3
and if you hurt me
that’s okay, baby, only words bleed

.

.

.

.

เสียงโทรศัพท์ดังกรอกข้างหู หนึ่งที สองที สามที

.

ไม่มีผู้ใดรับ

.

เสียงตอบกลับมีเพียงสัญญาณรับฝากข้อความ

.

โดนตัดสายใส่ ต่อด้วยเมินโทรศัพท์

.

ถึงความอดทนจะสูงลิบลิ่ว แต่ก็มีข้อจำกัด

.

เขาผ่อนลมหายใจยาว แหงนหน้าขึ้นฟ้า หลับตา นับหนึ่งถึงสิบ

ก้มหน้าลงพื้น ลืมตา กลีบดอกไม้กระจายรอบปลายเท้า

.

เริ่มต้นนับสิบเอ็ดถึงยี่สิบ

.

มองโทรศัพท์ แล้วกดโทรออกอีกหนึ่งครั้ง

.

ถึงความอดทนจะมีจำกัด แต่สำหรับคนปลายสาย ดูจะมีให้มากมายเสียทุกครั้ง

.

เขานับยี่สิบเอ็ดถึงสามสิบ ยังคงไม่มีใครรับโทรศัพท์

ต่อด้วยสามสิบเอ็ดถึงสี่สิบ เสียงตอบกลับยังไม่ใช่เสียงคนที่คิดถึง

.

สี่สิบเอ็ดถึงห้าสิบวินาทีผ่านไป ปลายสายตอบด้วยคำสั้นง่ายหนึ่งคำ

.

“เกลียด”

.

คำพูดหนึ่งคำ สั้นง่ายและกระชับ แต่เป็นสามวินาทีอันเลวร้ายสำหรับเขา

.

ห้าสิบเอ็ดถึงหกสิบวินาที เขายังคงจ้องมองกลีบชมพูบนพื้นหญ้าเขียว

.

เสียงโทรศัพท์เข้าดังในห้าวินาทีถัดมา

.

“ขอโทษ”

.

เขาชิงพูด

.

“ฉันสิต้องขอโทษ อิวะจังติดงาน แต่ฉัน…”

“ฉันเองก็ขอโทษที่กลับไปไม่ได้”

“…ไม่เป็นไร คอยดูฉันในทีวีแล้วกัน”

.

เขายิ้ม เตะเศษดินเศษหญ้าบนพื้นขณะฟังอีกฝ่ายเจื้อยแจ้วเรื่อยเปื่อย

.

“…นี่ แล้วก็ ที่บอกว่าเกลียดน่ะ โกหกนะ”

.

“…รู้อยู่แล้วล่ะ ไอ้บ้า”

.

.

.

4
you can fit me
next to your heartbeat

.

.

.

.

หลายเดือนผ่านไป พวกเขายังคงอยู่ไกลกัน

.

คราวนี้เป็นฝ่ายนั้นเสียเองที่ต้องออกเดินทางไกล

.

เขาทิ้งตัวนอนบนโซฟา

.

คอมพิวเตอร์ตั้งตรงหน้า

.

เปิดรายการโทรทัศน์ค้างไว้

.

แต่ใจไม่ได้อยู่กับสิ่งของตรงหน้าแม้แต่นิด

.

มือถือโทรศัพท์ ตามองรูปภาพบนหน้าจอคอม จดจ้องรูปภาพที่ยังไม่ได้รับการปรุงแต่งใดๆ

.

ถอนหายใจ

.

กำหนดส่งงานในอีกสามสิบหกชั่วโมง ถึงไม่อยากก็ต้องทำ

.

กำลังจะวางโทรศัพท์ลงอยู่แล้ว แต่เสียงข้อความไลน์เด้งขึ้นเสียก่อน

.

กวาดตามองครู่เดียวก็รู้ จะมีใครอีกที่ส่งอีโมติค่อนกวนประสาทมา

.

ใจนึกบ่น แต่รอยยิ้มระบายบนใบหน้า

อย่างไรก็ปิดบังความหลงใหลไม่ได้เลยจริงๆ

.

‘วันนี้ได้ออกมาเที่ยวด้วยล่ะ!’

‘อย่าไปซน เกรงใจคนอื่นเขา’

‘อิวะจังเป็นแม่ฉันหรือไง’

.

เขากลอกตา

.

คำพูดเดิมๆ ที่ได้ยินจนชิน

ปกติฟังแล้วรู้สึกหงุดหงิด

.

แต่ตอนนี้อยากได้ยินกับตัวเหลือเกิน

.

‘นี่ ฉันมีอะไรจะอวดด้วยล่ะ’

.

มาพร้อมสติกเกอร์กระต่ายตากลมทำท่าอวดดี

.

น่าต่อย

.

แต่อยากต่อยตัวเป็นๆ

.

อยากสัมผัส

.

รูปภาพวิวทิวทัศน์ถูกส่งตามมา แต่มีสิ่งแปลกปลอมปะปนอยู่ในรูปนั้น

.

มือซ้ายกับแหวนกลมเกลี้ยงหนึ่งวง

แหวนที่ปกติห้อยอยู่บนคอแทนจะประจำบนนิ้วนางข้างซ้าย ตำแหน่งที่ควรเป็นของมัน

.

เขายิ้ม

ลูบแหวนลักษณะเดียวกันบนนิ้วของตน

.

‘คิดถึงนา’

‘…เหมือนกัน กลับมาเร็วๆ’

.

.

.

5
when I’m away
I will remember how you kissed me

.

.

.

.

คลาดกันอีกแล้ว ไม่ได้เจอกันอีกแล้ว

.

รู้แต่แรกว่าจะเป็นแบบนี้ ตกลงกันเรียบร้อย แม้ขลุกขลักนักกว่าจะลงตัว แต่สุดท้ายกลับเป็นเขาเสียเองที่ทำใจไม่ได้

.

ใช้ไม่ได้เลย

.

แต่แค่อยากพบหน้าคนที่ทำให้โลกทั้งใบสว่างไสว ไม่ใช่เรื่องผิดบาปอะไรนี่

.

ผ่อนลมหายใจยาว กระชับกระเป๋าเป้ สองมือประคองกล้องคู่ใจ

ถึงเวลาก็ต้องทำงาน

.

ก้าวขึ้นบันไดสามก้าว

.

สอดส่ายมองรอบตัว

.

สีส้มสะท้อนเข้าตา

.

แดดแรงจัดคงทำให้ตาพร่ามัว ถึงได้เห็นสีส้มเป็นสีน้ำตาล สีเส้นผมใครบางคนที่สุดแสนจะคิดถึง

.

อาการหนัก กระนั้นก็หยุดคิดไม่ได้

.

คิดถึงสัมผัสนุ่มมือ

คิดถึงเวลาตื่นมาพบอยู่ข้างตัว

.

คิดถึงยามลืมตาขึ้นหลังริมฝีปากสัมผัสกัน

.

…ตามด้วยคิดถึงความรู้สึกเมื่อได้แลกรสจูบกันนับครั้งไม่ถ้วนหลังจากนั้น

.

ยิ่งมองรอบตัวยิ่งรู้สึกคิดถึง

.

สีส้มโดนถมแทนที่ด้วยสีน้ำตาล

.

อาการหนักมาก

.

รู้สึกอยากกลับบ้านหนักหน่วงรุนแรง

.

“อิวะอิสึมิ”

.

เสียงเรียกฉุดเขาออกจากภวังค์

.

สีส้มกลับเข้าเป็นองค์ประกอบเด่นของฉาก

.

…อีกแค่ไม่กี่วัน

.

ทำได้แค่เฝ้าบอกตัวเองเช่นนั้น

.

อีกไม่กี่วัน

.

.

.

6
“Wait for me to come home”

 .

 .

.

 .

งานสุดท้าย

จบงานนี้ ถ้าไม่มีอะไรผิดแผนอีก ในที่สุดเขาจะได้กลับบ้านจริงๆ เสียที

.

ชั่ววินาทีที่ได้เหยียบเท้าลงบนพื้นเมืองหลวง เขารู้สึกปีติยินดี

ถึงแม้จะไม่ใช่บ้านเกิดเมืองนอน แต่เขารู้ว่าตนได้ก้าวเข้าใกล้ บ้าน มากขึ้นทีละนิด

.

พวกเขาขนข้าวของไปยังจุดนัดหมาย

ขึ้นรถไฟ ลงใต้ดิน แวะส่งบางคนเข้าสำนักงาน วางแผนงงานและจุดนัดพบ เสร็จสรรพกว่าจะไปถึงสถานที่สุดท้ายในแผนการทำงานเข้าจริง ก็เกือบไม่ทันเวลาที่นัดกันไว้

.

แสงแดดกำลังดี ลมกำลังพัดสบาย

ดินฟ้าอากาศเป็นใจเช่นนี้ เขาคิดว่างานคงเสร็จโดยไว

.

นายแบบและนางแบบยังไม่ปรากฏตัว แต่นั่นก็เพราะยังไม่ถึงเวลาที่นัดกันจริงๆ ด้วยกระมัง

.

เขาและเพื่อนร่วมงานเริ่มเตรียมข้าวของ

.

ใจนึกเร่งเวลา

.

อีกไม่นาน อีกไม่นาน…

.

มีเสียงเรียกให้เตรียมตัว ต่อด้วยเสียงบอกว่าแบบถ่ายภาพสุดท้ายของพวกเขาเดินทางมาถึงแล้ว

.

เขาเช็คแสง หันไปยังทิศเหนือโดยไม่ได้ลดกล้อง

.

ภาพสะพานติดเข้ากรอบ แต่งแต้มด้วยสีสันเขียวสดใสจากต้นไม้ใบหญ้าโดยรอบ

.

มุมภาพมีเงาร่างหนึ่งกึ่งเดินกึ่งวิ่งตรงมาหาเขา

.

เขายิ้ม

.

จดจำภาพนายแบบผมน้ำตาลตัวสูงโย่งในชุดแฟชั่นเรียบหรูไว้ในใจ

รอยยิ้มกว้างติดตราตรึงฝังลงส่วนลึกของจิตใต้สำนึก

.

ก่อนกดชัตเตอร์

.

“อิวะจัง!”

.

และเมื่อเขาลดกล้องลง

สองแขนรอรับโออิคาวะ โทรุเข้าสู่อ้อมกอด

.

เมื่อนั้น

เขาจึงได้กลับบ้านอย่างแท้จริง

.

.

END

---

A/N:

จริงๆ แล้วสำหรับหัวข้อนี้ ตอนแรกเราอยากเขียน set fire to the rain / a sky full of star / somebody else ค่ะ

แต่มันแอบหนักทั้งนั้นเลย รู้สึกเขียนยาก เลยเลี้ยวมาหาอะไรที่เขียนง่ายกว่า ออกมาเป็น photograph นี่แหละค่ะ 5555

สำหรับเรื่องนี้ตั้งใจเขียนแค่คร่าวๆ พล๊อตหลวมๆ จะคิดว่าอะอุนโตไปทำงานอะไรก็ได้ แต่ส่วนตัวเราตอนเขียนมีภาพช่างภาพอิวะจัง กับโออิที่เป็นนักกีฬาทีมชาติเทิร์นนายแบบค่ะ555